ببخشید اینجوری مینویسم!

از : شهید گمنام فرزند روح الله

به : خدانکند ما باشیم!؟

موضوع : تشکر!

با عرض سلام امیدوارم حالتان خوب و خوش باشد و در کمال آرامش و آسایش در کنار ناموستان به اموردنیویتان بپردازید . من به عنوان نماینده ی تصادفی یک مشت آدم فراموش شده ، از شما هیچ درخواستی ندارم وفقط به گفتن چند نکته بسنده میکنم :

لطفا بعد از لگد کردن خون ما پای خود را شسته و سپس به ادامه ی کارتان بپردازید؟!. در صورت بروز هرمشکلی در زندگیتان ما را دیوار کوتاه خود بدانید و هرچه بلد هستید و نیستید را نثار ما کنید و از انتساب انها به کلماتی همچون ...و ... و ... و جدا خود داری کنید؟!.سر خم می سلامت شکند اگرسبویی ....?.اگر ما را به ورطه ی فراموشی سپرده اید عیبی نیست ، فقط گذشته ی خود و اجدادتان را از یاد نبرید و ....?.

الف : به برادران!

لطفا کمی از غیرت خود نسبت به ناموستان کاسته ورگ غیرتتان را با عمل لیزری بردارید . چون دکتران امروزی وجود این رگ را برای تنفس در این روزگار، مضر میدانند ومانعی برای امروزی شدن، روشنفکرشدن و...

.ب : به خواهران!

تا جایی که میتوانید خود را مشابه برادران و حتی در شرایطی بالا تر از آنها بدانید و این دانسته را جار بزنید ونیز تا جایی که میتوانید در مصرف لباس و پارچه صرفه جویی کنید واز آن طرف این صرفه جویی را با مصرف انواع بتونه های خارجی و داخلی جبران کنید . ازحیا و عفت و نجابت بپرهیزید که مانع اصلی شما در پیوستن به خانومهای غیر امّل و های کلاس و امروزی و فرنگ رفته و آزاد است . در ضمن اصلا نگران گیر دادنهای پدران و برادرانو همسرانتان نباشید ،چون در شرح وظایف برادران در قسمت قبلی آنها را از داشتن غیرت محروم کردیم .?.

در صورت گم کردن راه به جای پای ما نگاه کرده و در خلاف جهت آن گام بردارید .در پایان،ممنون که به عرایض بنده گوش کرده و آن را سر لوحه ی زندگیتان قرار دادید . من از طرف تمامی دوستان به شما اطمینان خاطر میدهم تا با عمل کردن به این عرایض به تمام خواسته های خود اعم از پاشیدن نمک روی زخم حضرت زهرا (س) ، یاد آوری فدک، خندیدن به حادثه ی کربلا ، لگد مال کردن خون شهدا ،پشت کردن به تمام دغدغه های نسل قبلتان و از همه مهمترپیوستن به باشگاه مدرنیسم وجوزدگی فرهنگی،خواهید رسید.

با تشکرشهید گمنام فرزند روح الله

                       برگرفته از وب ابجیهای گلم به قلم( وب نوشت عزیز)

نحوه شکنجه وشهادت شهیدان طاهری/طهماسبی/میر جلیلی/ از زبان منافقین کوردل :

ابتدا باکابل های چند لایه انها را می زدیم که تمام دست و پا های انها تاول زده بود  ومجددابر روی ان تاولها می زدیم  که باعث ترکیدن و خونریزی  انها می شد روی پاها و دست های متورم انها اب جوش می ریختیم  که پوست بدن انها ترک میخورد بعد با انبردست دندانهای انها را یکی یکی کشیدیم بعدش گوش انها را با چاقوبریدیم  درحین این شکنجه ها انها بارها و بارها بیهوش می شدند و ما انها را به هوش می اوردیم به دستورتقی روی کمر یکی از انهااتوی داغ گذاشتیم بعداز ریختن اب داغ روی سر و صورت انها  موهای انها  به همراه پوست سرشان  که سوخته بود می کندیم  سپس با میله  بهسر و صورت انها می زدیم  که در اثراون ضربات فک یکی از انها شکست ... دوباره با کابل به انها حمله ور شدیم برای چندمین بار  روی تا ولهای انها ضربه می زدیم ...در اخر چشم یکی از انها توسط طاهر در اورده شد ... ما تصمیم به کشتن انها گرفتیم...بعداز بسته بندی کردن انها دربیابانهای تهران در حالی که هنوز نفس می کشیدند  زنده به گورشان کردیم ...پیکرپاک این شهیدان مظلوم بعد از دستگیری و اعتراف شکنجه گران از محل مورد نظر بیرون اورده شد و بایک تشیع با شکوه به خاک سپرده شدند .... 

 اللهم الرزقنا توفیق الشهادت فی سبیلک: بحق بی بی زینب(س)

(چی بگم خدایا کپ کردم با خوندن این مطلب باورش خیلی ... ولی عزیزان این گوشهوزره ای از ظلم و .... بوده که به سربازان روح الله .... به فرزندان ایران .... شده برای چی برای سربلندی و عذت ایران اسلامی  برای ازادی و افتخار ما .... به والله ما مسئولیم برادارن/خواهران دینی به و الله ما مسئولیم در قبال این خونهای  ریخته  شده درقبال این مظلومیت ها .... بیایید خودمون رو اماده کنیم تو هرسنگری هستیم و ظایفمون رو درست انجام بدیم که فردای قیامت جوابی داشته باشیم به این لاله های بهشتی به این یاران  حسین بن علی (ع) بدیم ..... مادرقبال شهدا و ارمانهای انها مسئولیم مسئولیم مسئولیم ....)

بسم رب الشهدا

همرهان عزیزم اگر میخوانم ، میجویم ، می یابم و میگویم ، انگیزه ام دردی  است که ریشه در جانم دارد و اگر از اینهمه سر بتابم درد با جان یکی شده و خواهدم کشت . بیماری مرگ آوری است که به تاریخ و فرهنگ و مذهب و مردممان هجوم آورده است : بی توجهی .

این است که آرام نمی یابم ، چرا که درد شدیدتر از آن است که فرصت آرامشی دهد . میبینید که من نیز طبیب بی دردی نیستم بلکه دردرمندی در انبوه دردمندانم . با این تفاوت که درد را شاید اندکی بیشتر از برخی مردم احساس میکنم و عشق به وطن را از برخی مسئولان رسمی تر و عمیق تر میشناسم و شاید هم چنین نباشد و فقط بیقرار تر از آنم که بتوانم مصلحت اندیشی کنم و بی نام و نان تر از آنکه محافظه کاری را توجیه عقلی نمایم و فقط متوجه باشم که چیزی را بگویم که نه سیخ بسوزد و نه کباب . نه اینگونه نیست ،

من آنچه را میگویم که هست و حقیقت دارد و از آن غافلیم .

من نه نویسنده حرفه ایم نه گوینده حرفه ای . من نیز همانند شما یک مستمعم . یک مستمع یا شاید یک خواننده . اما خسته و رنجور .

من در کنار کارهای معمولم نیست که مینویسم و میگویم ، و نوشتن و گفتن نیز را بعنوان کاری ، نگزیده ام که این ، فریاد شب و روز من است و صدای تنفسم . و اگر نجویم و نیابم و ننویسم و نگویم ، مرده ام .

این است که برای نوشتن و گفتن وقت نمیشناسم ، مگر میشود برای نفس کشیدن وقتی خاص معین کرد و برای درد کشیدن و فریاد زدن  ترتیب و آدابی جست ؟ و کار مهمتری ، یعنی اصلا کاری نمیشناسم که برای رسیدگی بدان مدتی از نفس کشیدن دست بشویم .

و بالطبع خواننده و شنونده چنین نوشته ای نیز باید چنان بخواند و بشنود که پنداری نفس میکشد ، همچنانکه نفس میکشم و زنده ام .

نوشته های پراکنده ام دلیل بر بلاتکلیفی ام نیست . این نوشته های پراکنده که شتاب زدگی از تک تک جملاتش هویداست دلیلی است بربیقراری روحم که در تب و تاب فهمیدن است . فهمیدن و درک کردن چیزی که آن لاله های بهشتی دیدند و ما در عین حیات و بیداری ظاهری نمیبنیم .

در اروپا و در زبانهای غربی ، شهید کسی است که در راه عقیده خود مرگ را برای مبارزه با خصم ، در دوران نتوانستن انتخاب میکند و کلمه ای که برای بیان و نامیدن شهادت و شهید بکار رفته با کلمه ای که در فرهنگ اسلامی برای تسمیه کسی که در این راه مرگ را انتخاب کرده است و بکار میرود اختلاف بینش اسلامی را با بینش غیر اسلامی نشان میدهد .

ممالک اروپایی به شهید میگویند murther   از ریشه کلمه morth     به معنای مرگ ، مردن و در اسلام بجای این کلمه و بجای اینکه از ریشه morth  مرگ و فوت را انتخاب کند درست بر ضد این مفهوم کلمه ای از ریشه شهد به معنای حضور ، حیات ، گواه و نمونه حی و حاضر انتخاب کرده  و این دو کلمه اختلاف دو بینش ، دو نوع نگاه و دو نوع تلقی و شعور و فهم را    – در اسلام تشیع علوی – با فرهنگ های دیگر جهان نشان میدهد.

پس چرا همواره در صددیم که شهید را مرده ای تصورکنیم که دستش از دنیا کوتاه است و دیگر اثری نمیتواند بر دنیای مادی ما داشته باشد . البته این دیدگاه که شهید با مادیات کاری ندارد صحیح است چون شهید با ایثارش ، با فداکاریش و با لا اله الا الله ای که همیشه بر لب دارد چه هنگام رزم چه عبادت و چه شهادت متذکر این نکته است که هر لحظه در انتطار دعوت معبودش است و این جز معنویتی عمیق نمیتواند باشد .

پس کلام شهید و وصیت شهید و درد شهید برای دنیا نیست .

تمام درد من از این است که شهید با رفتنش خواست هویت بیافریند برای بازماندگان ، اما این بازماندگان در صدد نابودی خویشند .

چرا همیشه به شهید به چشم یک فرد ملامتگر مینگریم ؟ چرا هیچ وقت به خود جرات نمیدهیم برای یکبار هم که شده بوی خون خشکیده بر حنجر شهیدی که در سنگری دور جان سپرده را حس کنیم ؟ چرا به جای خواندن و از بر کردن شعر های بی مفهوم نویسنده ای از نیکاراگوئه ، یک جمله از وصیت نامه یک شهید را زینت بخش جسم و جانمان نمیکنیم ؟

چرا یاد آن پلاک های فرو رفته در سینه و صورت یک جوان 17 ، 18 ساله را همیشه به بعد موکول میکنیم ؟ این بعد کی فرا میرسد ؟ همان زمانی که قرار است دوباره آماج تیر و تفنگ قرار بگیریم ؟ البته این بار نه تیر و تفنگ فیزیکی دشمن ، تیر و تفنگ معنوی که خودمان ساختیم و فردای قیامت در مقابلش قرار خواهیم گرفت .

این شهیدی که اینچنین شهد شهادت را لبخند زنان می نوشد فرزند مادری ات ، پدر طفلی است ، همسرو برادر همچون من و تویی است که حتی یک بار هم در عمرمان از خود نپرسیدیم که وظیفه ما در مقابل این لاله های پر پر شده چیست ؟

این است تشیعی که از آن دم میزنیم؟

این است عدالتی که مولایمان آموخت و همه جا انتظارش را داریم ؟

قدری به خود بازگردیم ، به سرشتی که خدا انسان را بر اساس آن آفرید .

سرشت واقع بینی و قدر شناسی .

قدری به خود آییم.

یادمان باشد روزی صد بار با مداد نرم مشکی بزرگ بنویسیم :

چــرا امــروز جای آن لاله های پر پر شــده را سنـگفرشی از دلهــای سنگی پرکرده است ؟

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

این نوشته توسط یکی ازدوستان که راضی نبود

اسمی ازشون برده بشه نوشته شده

خداخیرشون بده